Το σύνδρομο αυτό οφείλεται συνήθως σε υπέρχρηση, σε επαναλαμβανόμενες δυναμικές κινήσεις έκτασης του αγκώνα που συνήθως γίνονται σε αθλητές που ασχολούνται με ρίψεις, σε κολυμβητές, σε αθλήματα που χρησιμοποιούν ρακέτα καθώς και στο μποξ. Με τις κινήσεις αυτές η κορυφή του ωλεκράνου κατά την έκταση του αγκώνα τραυματίζει τον θύλακο της άρθρωσης στο οπίσθιο μέρος της, το σημείο φλεγμαίνει, προκαλεί έντονο πόνο και μπορει να καταλήξει σε τραυματισμό του αρθρικού χόνδρου ακόμα και του οστού.
Τα συμπτώματα είναι συνήθως πόνος και ευαισθησία κατά την έκταση του αγκώνα και αδυναμία εκτέλεσης συγκεκριμένων τεχνικών κατά την διάρκεια του αθλήματος. Ο πόνος εντοπίζεται συνήθως στην οπίσθια επιφάνεια. Πολλές φορές συνυπάρχει δυσκαμψία της άρθρωσης.
Η διάγνωση είναι κλινική ενώ επιβεβαιώνεται από εξετάσεις όπως ο υπέρηχος και η μαγνητική τομογραφία.
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική με εξατομικευμένο πρόγραμμα φυσιοθεραπείας και ορισμένες φορές ενέσεις στην περιοχή. Σε ανθεκτικές περιπτώσεις ή σε περιπτώσεις ελεύθερων σωμάτων στην άρθρωση συστήνεται η χειρουργική αντιμετώπιση.
