Τα κατάγματα του αγκώνα παρουσιάζονται σε όλες τις ηλικίες. Σε μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς που πάσχουν από οστεοπόρωση και σε νεότερους ως αποτέλεσμα τραυματισμού υψηλής ενέργειας.
Οι συχνότερες μορφές καταγμάτων αγκώνα:
- Υπερκονδύλιο κάταγμα βραχιονίου
- Δια-υπερκονδύλιο κάταγμα βραχιονίου
- Κάταγμα έξω – έσω βραχιονίου κονδύλου
- Κάταγμα κεφαλής κερκίδας
- Κάταγμα ωλεκράνου
Ποια είναι τα συμπτώματα ενός κατάγματος στο αγκώνα;
Κάθε ασθενής με κάταγμα αγκώνα παρουσιάζει
- Έντονο πόνο
- Αιμάτωμα
- Οίδημα
- Αδυναμία κίνησης
- Κριγμό
Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να συνυπάρχει νευρολογική ή αγγειακή βλάβη.
Πώς πραγματοποιείται η διάγνωση;
Για τη σωστή και ολοκληρωμένη διάγνωση χρειάζεται το ιστορικό του ασθενούς, ο μηχανισμός του τραυματισμού, καθώς και ακτινολογικός έλεγχος.
Συνήθως μία απλή ακτινογραφία είναι αρκετή για να γίνει η διάγνωση. Σε ορισμένες περιπτώσεις ή σε κατάγματα που θα να αντιμετωπισθούν χειρουργικά, η αξονική τομογραφία δίνει περαιτέρω πληροφορίες.
Ποια είναι η κατάλληλη θεραπεία;
Ανάλογα με τη μορφή του κατάγματος, ακολουθείται και αντίστοιχη θεραπεία για την αντιμετώπισή του. Συγκεκριμένα, πολλά από αυτά αντιμετωπίζονται με ειδικούς νάρθηκες ακινητοποίησης, ενώ αν διαπιστωθεί με ακτινογραφία και αξονική τομογραφία μη αποδεκτή παρεκτόπιση του κατάγματος προτείνεται η χειρουργική αντιμετώπιση.
Χειρουργική αντιμετώπιση
Σκοπός του χειρουργείου είναι να αναταχθεί και να σταθεροποιηθεί το κάταγμα σε μια όσο το δυνατόν περισσότερο ανατομική θέση, εξασφαλίζοντας την λειτουργική αποκατάσταση μετά την φυσιολογική διαδικασία της πόρωσης. Επιπλέον, η ασφαλής σταθεροποίηση του κατάγματος επιταχύνει την έναρξη της κινησιοθεραπείας διατηρώντας ένα καλό εύρος κίνησης της άρθρωσης. Σε μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς με συντριπτικά κατάγματα έχει θέση η αρθροπλαστική αν δεν είναι δυνατή εκείνη η οστεοσύνθεση η οποία θα εξασφαλίσει ένα αποδεκτό λειτουργικά αποτέλεσμα.
Φυσικοθεραπείες
Σε κάθε περίπτωση κατάγματος αγκώνα, η θεραπεία ολοκληρώνεται με μία σειρά φυσικοθεραπειών. Μετά τη συντηρητική ή τη χειρουργική θεραπεία αντίστοιχα, ο ασθενής πρέπει να εντάσσεται σε εντατικό πρόγραμμα αποκατάστασης το οποίο θα συντελέσει στην ανάκτηση του εύρους κίνησης καθώς και στη μυϊκή ενδυνάμωση. Κύριος στόχος της φυσικοθεραπείας είναι η αποφυγή δυσκαμψίας που αποτελεί μίας από τις συχνότερες επιπλοκές των καταγμάτων αγκώνα.
