1. Επικονδυλίτιδες αγκώνα
2. Ωλένια νευρίτιδα
3. Ορογονοθυλακίτιδα αγκώνα – ωλεκράνου (olecranon bursitis)
4. Αίσθημα κλειδώματος/κλικ της άρθρωσης του αγκώνα
5. Ρήξη του τένοντα του δικεφάλου μυός
6. Σύνδρομο οπίσθιας πρόσκρουσης του αγκώνα
7. Κατάγματα αγκώνα
8. Εξάρθρημα αγκώνα – Αστάθεια
9. Αρθρίτιδα αγκώνα

 


 

1. Επικονδυλίτιδες αγκώνα

Έξω επικονδυλίτιδα αγκώνα (Tennis elbow)

Η πάθηση αυτή αν και παραπέμπει σε ανθρώπους που ασχολούνται με το tennis, μπορεί να εμφανιστεί σε οποιονδήποτε μετά από έντονη ή/και επαναλαμβανόμενη χρήση των χεριών του. Συνήθεις δραστηριότητες αποτελούν χειρονακτικές εργασίες όπως το κλάδεμα, το βάψιμο ενός τοίχου, η δακτυλογράφηση, η κομμωτική, σπορ που χρησιμοποιούν ρακέτα, αθλητές ρίψεων ή ακόμα και η χρήση μουσικών οργάνων όπως το βιολί. Εμφάνίζεται περίπου στο 5 % του γενικού πληθυσμού δηλαδή 1 στους 20 και κυρίως σε ηλικίες 40 – 50 ετών.

image

Ειναι σημαντικό, άνθρωποι που χρησιμοποιούν εντατικά τα χέρια τους σε αυτές τις δραστηριότητες να γνωρίζουν την σημασία της λεπτομέρειας. Μια λάθος τεχνική, οι σφιχτές χορδές ή το μη κατάλληλο μέγεθος της λαβής μιας ρακέτας, ο κακός σχεδιασμός ενός εργαλείου, αποτελούν λεπτόμερειες που εξαιτίας της επανάληψης λειτουργούν αρθροιστικά προκαλώντας προβλήματα.
Η έξω επικονδυλίτιδα προκαλεί έντονο πόνο στην εξωτερική πλευρά του αγκώνα. Ο πόνος στον αγκώνα είναι συνεχής ή εμφανίζεται κατα τις καθημερινές δραστηριότητες (όταν για παράδειγμα πιάνουμε ένα στυλό, περιστρέφουμε το πόμολο της πόρτας ή ξεβιδώνουμε το πώμα ενός δοχείου, κάμπτουμε ή εκτείνουμε τον αγκώνα).
Από το εξωτερικό σημείο του αγκώνα που εντοπίζεται ο πόνος (επικόνδυλος) ξεκινούν – εκφύονται μύες που κινούν τον αγκώνα, τον καρπό και τα δάχτυλα. Η υπέχρηση αυτών των μυών λόγω μιας έντονης χειρονακτικής δραστηριότητας σε συνδυασμό με την φυσιολογική φθορά με την πάροδο του χρόνου μπορει να προκαλέσει μικροτραυματισμούς στο σημείο που συνδέονται οι μύες με το οστό. Αυτό δημιουργεί χρόνια φλεγμονή (επικονδυλίτιδα) και έντονο πόνο περιορίζοντας την καθημερινή δραστηριότητα. Η διάγνωση είναι κλινική και σπανίως χρειάζονται ειδικές απεικονιστικές εξετάσεις.
Ένα επεισόδιο επικονδυλίτιδας μπορεί να διαρκέσει από 6 μήνες έως 2 χρόνια ενώ η πάθηση είναι αυτοπεριοριζόμενη – βελτιώνεται δηλαδή χωρίς θεραπεια. Στους 9 από τους 10 ασθενείς τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν αυτόματα μέσα στον πρώτο χρόνο. Ωστόσο, επειδή ο πόνος ειναι έντονος και η διάρκεια των συμπτωμάτων μεγάλη, η ιατρική παρέμβαση έχει νόημα θέτοντας ως στόχο την ελαχιστοποίησή τους, βελτιώνοντας την λειτουργικότητα του ασθενούς. Πλέον εχουμε στη διάθεση μας αρκετές θεραπείες για να βοηθήσουμε και να επιταχύνουμε την ίαση.
Η ξεκούραση, η τροποποίηση της δραστηριότητας, η παγοθεραπεία, η φαρμακευτική αγωγή, ειδικοί νάρθηκες και η φυσιοθεραπεία αποτελούν τα μέτρα πρώτης γραμμής. Δεν είναι λίγες ωστόσο οι περιπτώσεις που προτείνονται ενέσεις κορτιζόνης σε συνδυασμό με τοπικό αναισθητικό (ποσοστό επιτυχίας 40%).
Ωστόσο τις δύο πιο σύγχρονες θεραπείες της επικονδυλίτιδας αποτελούν:

  • η εφαρμογή ασκήσεων έκκεντρης μυικής συστολής οι οποίες εμφανίζουν εξαιρετικά αποτελέσματα (ποσοστό επιτυχίας 70%)
  • η θεραπεία της τοπικής έγχυσης αυτόλογων βιολογικών παραγόντων – PRP (platelet rich plasma) – (ποσοστό επιτυχίας 75%). Το PRP απομονώνεται από το αίμα του ίδιου του ασθενούς, ενεργοποιείται με ειδική μέθοδο και εγχύεται τοπικά. Η θεραπεία εφαρμόζεται δύο με τρεις φορές για βέλτιστα αποτελέσματα ενώ δεν υπάρχουν επιπλοκές λόγω του ότι το υλικό προέρχεται απο το αίμα του ασθενούς.

Δυστυχώς το 10% των ασθενών εμφανίζει επίμονα χρόνια συμπτώματα παρά την όποια συντηρητική θεραπεία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, προτείνεται η χειρουργική αντιμετώπιση η οποία γίνεται με μία πολύ μικρή τομή στην έξω επιφάνεια του αγκώνα, έχει γρήγορη αποθεραπεία και πολύ καλά αποτελέσματα.

Έσω επικονδυλίτιδα αγκώνα (Golfer’s elbow)

Αντίστοιχη πάθηση με την έξω επικονδυλίτιδα αγκώνα. Ο πόνος στον αγκώνα βρίσκεται στην έσω επιφάνεια του αγκώνα, είναι 5 φορές πιο σπάνια και δεν προσβάλει μόνο τους παίχτες του Golf αλλά οποιονδήποτε με επαναλαμβανόμενη και έντονη χρήση των χεριών του.
Και σε αυτή την περίπτωση, το χρονοδιάγραμμα και η θεραπεία της νόσου είναι αντίστοιχα της έξω επικονδυλίτιδας.

image

^

2. Ωλένια νευρίτιδα

Το ωλένιο νεύρο είναι υπεύθυνο για την κίνηση ορισμένων μικρών μυών του χεριού – λεπτές κινήσεις – καθώς και για την αίσθηση της αφής στο 4ο και 5ο δάκτυλο. Η ιδιαιτερότητα του είναι ότι περνώντας απο την έσω και πίσω επιφάνεια του αγκώνα βρίσκεται σχετικά επιφανειακά καλυπτόμενο μόνο από έναν μαλακό ιστό που σχηματίζει ένα τούνελ (cubital tunnel).
Στο σημείο αυτό, το νεύρο είναι δυνατόν να πιεστεί, να ερεθιστεί και να προκαλεί επίμονα προβλήματα τόσο στον αγκώνα όσο και στο χέρι – αρχικά περίεργη αίσθηση νυγμού καρφίτσας, ηλεκτρικές ώσεις, πόνο, μειωμένο αίσθημα αφής στα δάχτυλα, μούδιασμα και αν εξελιχθεί αδυναμία στους μύες του χεριού.

image

Οι λόγοι που προκαλούν την κατάσταση αυτή είναι πολλοί με συνηθέστερο την παρατεταμένη κάμψη του αγκώνα κατά την διάρκεια του ύπνου ή όταν στηριζόμαστε συνέχως στους αγκώνες. Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι λόγοι που τελικά ερεθίζουν το νεύρο πυροδοτώντας τα συμπτώματα.
Αρχικά η θεραπεια μπορεί να είναι συντηρητική με τροποποίηση της δραστηριότητας, φυσιοθεραπεία και αντιφλεγμονώδη. Σε επίμονες καταστάσεις προτείνεται η χειρουργική αποσυμπίεση του νεύρου η οποία είναι μια γρήγορη και ασφαλής επέμβαση κατι σαν το γνωστό σε όλους σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Ωστόσο τα αποτελέσματα της επέμβασης δεν είναι άμεσα αφού πρέπει να δοθεί χρόνος στο νεύρο να αποκατασταθεί. Η επιστροφή σε όλες τις δραστηριότητες γίνεται συνήθως μετά την δεύτερη εβδομάδα, στους 3 μήνες τα συμπτώματα έχουν βελτιωθεί ενω υπάρχει περίπτωση η βελτίωση να συνεχιστει έως και τους 9 -12 μήνες μετεγχειρητικά.
Η αποσυμπίεση είναι ένα χειρουργείο που επι κατάλληλων ενδείξεων πρέπει να γίνεται ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω μη αναστρέψιμη βλάβη στο ωλένιο νεύρο.

^

3. Ορογονοθυλακίτιδα αγκώνα – ωλεκράνου (olecranon bursitis)

Ο ορογόνος θύλακος του ωλεκράνου (bursa) είναι ένας λιπαντικός σχηματισμός που βρίσκεται μεταξύ του δέρματος και του οστού στην οπίσθια επιφάνεια του αγκώνα (ωλέκρανο). Ο λόγος ύπαρξής του είναι να επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση του δέρματος πάνω απο το οστό.

image

Διάφορα αίτια όπως τραύμα, παρατεταμένη πίεση της περιοχής – στήριξη στον αγκώνα, λοίμωξη, ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί να ερεθίσουν τον σχηματισμό αυτο, να συσσωρεύσει περισσότερο υγρό και να δημιουργηθεί φλεγμονή. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται ορογονοθυλακίτιδα.
Τα κυριότερα συμπτώματα είναι το οίδημα – πρήξιμο της περιοχής, πόνος ή ενόχληση και ερυθρότητα. Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική με επιθέματα, τροποποίηση δραστηριότητας και φάρμακα. Κάποιες φορές προτείνεται αναρρόφηση του υγρού και έγχυση κορτικοστεροειδούς.
Σε επίμονες περιπτώσεις έχει θέση η χειρουργική αφαίρεση του θυλάκου, μία πολύ απλή επέμβαση με άμεσα αποτελέσματα και γρήγορη αποκατάσταση. Παρατηρείται δε η επανεμφάνιση ενός νέου λειτουργικού θυλάκου λίγους μήνες μετά την αφαίρεση.

^

4. Αίσθημα κλειδώματος/κλικ της άρθρωσης του αγκώνα

Το αίσθημα αυτό συνήθως οφείλεται σε ελεύθερα σώματα πού βρίσκονται μέσα στην άρθρωση ή σε αρθρίτιδα. Τα ελεύθερα σώματα είναι συνήθως σπασμένα κομμάτια από την περιφέρεια της άρθρωσης από αρθρικό χόνδρο τα οποία σπάνε και κυκλοφορούν ελεύθερα στην άρθρωση. Σε συγκεκριμένες θέσεις κατά την διάρκεια της κίνησης μπλοκάρουν την άρθρωση ενώ πολλές φορές προκαλούν πόνο. Τα σώματα αυτά συνήθως μπορούν να αφαιρεθούν αρθροσκοπικά.

image

^

5. Ρήξη του τένοντα του δικεφάλου μυός

Ο μυς του δικεφάλου βρίσκεται στην πρόσθια επιφάνεια του βραχίονα. Ο μυς αυτός καταλήγει με έναν ισχυρό τένοντα στον αγκώνα και συγκεκριμένα στο οστό της κερκίδας. Ο τένοντας αυτός είναι δυνατόν να σπάσει με μία πολύ ισχυρή σύσπαση του μυός προκαλώντας πόνο στον αγκώνα και ένα αίσθημα – ήχο pop κατά την ρήξη.
Συμβαίνει συνήθως σε άνδρες άνω των 35 ετών, αθλητές που σηκώνουν βάρη, bodybuilders ή σε ανθρώπους με βαριά χειρωνακτική εργασία.
Μετά την ρήξη, παραμένει ο πόνος και το οίδημα ενώ ο μυς του δικεφάλου εμφανίζει μία μη φυσιολογική διόγκωση που ονομάζεται σημείο “Popeye”. Η ρήξη του τένοντα μπορεί να προκαλέσει 36% μείωση της δύναμης κάμψης του αγκώνα και 55% μείωση της δύναμης υπτιασμού του αντιβραχίου.

image

Για τον λόγο αυτό προτείνεται χειρουργική αποκατάσταση της βλάβης όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αν υπάρξει καθυστέρηση του χειρουργείου ο τένοντας δεν δύναται να ανευρεθεί ή να καθηλωθεί στην ανατομική του θέση λόγω των μετατραυματικών αλλοιώσεων της περιοχής και της ρίκνωσης του μυός. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί μόσχευμα για να καλυφθεί το κενό.

Έχουν περιγραφεί αρκετές χειρουργικές μέθοδοι για την αποκατάσταση του τένοντα. Κοινός στόχος είναι η ασφαλής καθήλωσή του με ειδικές οστικές άγκυρες και ράμματα στην αρχική ανατομική του θέση. Η κινητοποίηση ξεκινά σχετικά σύντομα και το παθητικό επιτρεπόμενο εύρος κίνησης αυξάνεται ανά δύο εβδομάδες. Η ενεργητική κινητοποίηση ξεκινά μετά τις 6 εβδομάδες που αφαιρείται και ο νάρθηκας, στις 12 εβδομάδες επιτρέπεται ελεύθερη δραστηριότητα ενώ ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει ότι η ανάκτηση της πλήρους δύναμης του δικεφάλου έρχεται μετά τον έκτο μήνα.

image

^

6. Σύνδρομο οπίσθιας πρόσκρουσης του αγκώνα

Το σύνδρομο αυτό οφείλεται συνήθως σε υπέρχρηση, σε επαναλαμβανόμενες δυναμικές κινήσεις έκτασης του αγκώνα που συνήθως γίνονται σε αθλητές που ασχολούνται με ρίψεις, σε κολυμβητές, σε αθλήματα που χρησιμοποιούν ρακέτα καθώς και στο μποξ. Με τις κινήσεις αυτές η κορυφή του ωλεκράνου κατά την έκταση του αγκώνα τραυματίζει τον θύλακο της άρθρωσης στο οπίσθιο μέρος της, το σημείο φλεγμαίνει, προκαλεί έντονο πόνο και μπορει να καταλήξει σε τραυματισμό του αρθρικού χόνδρου ακόμα και του οστού.

image

Τα συμπτώματα είναι συνήθως πόνος και ευαισθησία κατά την έκταση του αγκώνα και αδυναμία εκτέλεσης συγκεκριμένων τεχνικών κατά την διάρκεια του αθλήματος. Ο πόνος εντοπίζεται συνήθως στην οπίσθια επιφάνεια. Πολλές φορές συνυπάρχει δυσκαμψία της άρθρωσης.
Η διάγνωση είναι κλινική ενώ επιβεβαιώνεται από εξετάσεις όπως ο υπέρηχος και η μαγνητική τομογραφία.
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική με εξατομικευμένο πρόγραμμα φυσιοθεραπείας και ορισμένες φορές ενέσεις στην περιοχή. Σε ανθεκτικές περιπτώσεις ή σε περιπτώσεις ελεύθερων σωμάτων στην άρθρωση συστήνεται η χειρουργική αντιμετώπιση.

^

7. Κατάγματα αγκώνα
(κάτω πέρας βραχιονίου – κονδύλων, κεφαλής κερκίδας, ωλεκράνου)

Τα κατάγματα του αγκώνα παρουσιάζονται σε όλες τις ηλικίες. Σε μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς που πάσχουν από οστεοπόρωση και σε νεότερους ως αποτέλεσμα τραυματισμού υψηλής ενέργειας.

image

image

image

Πολλά από αυτά αντιμετωπίζονται με ειδικούς νάρθηκες ακινητοποίησης, ενώ αν διαπιστωθεί με ακτινογραφία και αξονική τομογραφία μη αποδεκτή παρεκτόπιση του κατάγματος προτείνεται η χειρουργική αντιμετώπιση.
Σκοπός του χειρουργείου είναι να αναταχθεί και να σταθεροποιηθεί το κάταγμα σε μια όσο το δυνατόν περισσότερο ανατομική θέση, εξασφαλίζοντας την λειτουργική αποκατάσταση μετά την φυσιολογική διαδικασία της πόρωσης. Επιπλέον, η ασφαλής σταθεροποίηση του κατάγματος επιταχύνει την έναρξη της κινησιοθεραπείας διατηρώντας ένα καλό εύρος κίνησης της άρθρωσης.
Σε μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς με συντριπτικά κατάγματα έχει θέση η αρθροπλαστική αν δεν ειναι δυνατή εκείνη η οστεοσύνθεση η οποία θα εξασφαλίσει ενα αποδεκτό λειτουργικά αποτέλεσμα.

^

8. Εξάρθρημα αγκώνα – Αστάθεια

Το εξάρθρημα του αγκώνα αποτελεί μία εξαιρετικά επείγουσα κατάσταση κατά την οποία παρατηρείται έξοδος και παραμονή των οστών του αντιβραχίου εκτός της φυσιολογικής τους θέσης. Όπως σε κάθε εξάρθρημα, έτσι και στην άρθρωση του αγκώνα το πρόβλημα δημιουργείται από τις συνοδές κακώσεις (βλάβη αγγείων – νεύρων, κατάγματα, ρήξεις συνδέσμων) την στιγμή που εξέρχεται της φυσιολογικής του θέσης το ένα από τα δυο μέρη της άρθρωσης.

image

Το εξάρθρημα χρήζει άμεσης ανάταξης ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που χρειάζεται χειρουργική αποκατάσταση των συνοδών κακώσεων. Ένα από τα επακόλουθα του εξαρθρήματος του αγκώνα το οποίο αν εμφανιστεί χρήζει χειρουργείου, είναι η αστάθεια της άρθρωσης συνεπεία ρήξης των συνδέσμων.
Περιγράφονται 3 τύποι αστάθειας του αγκώνα αναλόγως του μηχανισμού κάκωσης και της ομάδας συνδέσμων που έχουν διαταραχθεί. Οι 2 τύποι προέρχονται από τραύμα δηλαδή απο εξάρθρημα με ή χωρίς συνοδό κάταγμα ενώ ο τρίτος τύπος συνήθως από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς σε αθλητές ρίψεων.
Η συντηρητική ή χειρουργική θεραπεία επιλέγεται βάσει του τύπου αστάθειας.

^

9.Αρθρίτιδα αγκώνα

Η αρθρίτιδα του αγκώνα – αν και όχι τόσο συχνή όσο άλλων αρθρώσεων- παρουσιάζεται με πολλές μορφές, κλασσική οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδής, μετατραυματική, και έχει σαν τελικό αποτέλεσμα τον πόνο  στον αγκώνα και τον περιορισμό της κίνησης. Ο λόγος είναι η μη αναστρέψιμη φθορά των αρθρικών επιφανειών.

Print

Θεραπεία για την αρθρίτιδα δυστυχώς δεν υπάρχει. Καθυστέρηση για την εξέλιξή της, δεν είμαστε ακόμα σίγουροι – αν και έχουν παρουσιαστεί αρκετές φαρμακευτικές ή βιολογικές θεραπείες που το υποστηρίζουν. Ο ασθενής με την καθοδήγηση του ιατρού μπορεί να δοκιμάσει οτιδήποτε δεν τον βλάπτει και ίσως τον οφελεί αρκεί να τηρείται και μια αναλογία κόστους/αποτελέσματος και το κυριότερο να του έχουν καλλιεργηθεί αληθινές προσδοκίες από τον ειδικό.
Όταν πια η αρθρίτιδα εγκατασταθεί, ο πόνος δεν αντιμετωπίζεται με συντηρητικά μέσα και η κίνηση παρά την φυσιοθεραπεία έχει περιοριστεί, έχει θέση η χειρουργική αντιμετώπιση.

Σε αρχόμενα στάδια έχει θέση:

  • η αρθροσκόπηση για αφαίρεση ξένων σωμάτων και αφαίρεση του φλεγμαίνοντα θυλάκου και
  • η επέμβαση ΟΚ (The Outerbridge-Kashiwagi – OK procedure) η οποία έχει στόχο να βελτίωσει την κίνηση σε ερχόμενη αρθρίτιδα

image

Σαν τελική λύση έχουμε την αρθροπλαστική αγκώνα η οποία θα εξαλείψει τον πόνο και θα βελτιώσει το εύρος κίνησης της άρθρωσης. Το τελικό αποτέλεσμα της αρθροπλαστικής εξαρτάται από την αρχική πάθηση, την επιλογή της μεθόδου αρθροπλαστικής και φυσικά το πρόγραμμα μετεγχειρητικης αποκατάστασης.

15

17

επικοινωνία